“Büyük şeyler gerçekte neydiler? Onları küçük şeylerden ayıran neydi? Benim yaptıklarımın büyük mü küçük mü olduğunu belirleyen otorite neredeydi? Hem, seneler boyunca, rekabet inanılmaz bir şekilde artmıştı. Büyük şeyler hayal eden bizler sayıca azken, çok özel bir inanç itkisiyle olağanüstü bir doğamız olduğuna inanmıştık. Kendimizi biricik hissetmek bize kolay gelmişti ve nasıl desem bilmem ki, böyle olduğumuzu göstermemiz için minik bir başarı kazanmamız, biraz çalım atmamız, yetenekle paralel gittiğinden bir parça depresyon ya da delilik göstermemiz yetmişti. Ancak zamanla olağanüstülük yaygınlaşmıştı. Tam kürk yıl önce bile olağanüstü insanlar, sanat ve kültür fabrikalarının dar kapılarına yığılmaya başlamışlardı. Nihayet şimdiyse olağanüstülük televizyon ve internetin sonsuz yayılımıyla umutsuz bir kitle homurtusu, az para eden, sık sık da işsiz kalınan yaygın bir eşsizlik haline gelmişti.” ••• #kitap #edebiyat #yazar #kitapkurdu #okumahalleri #book #oku #kitapalintilari #instabook #okuyorum #bookstagram #kitapaşkı #kitapsever #kitaplar #books #okumaaşkı #okur #igreads #instakitap #neokudum #bookaddict #booklover #bookaholic #reading

İlkokula giderken bir arkadaşımız birkaç gün okula gelmemişti. Gelmesinden önceki gün öğretmenimiz bütün sınıfa arkadaşımızın babasının öldüğünü anlatmıştı. Sonrasında neler dediğini pek hatırlamıyorum. Bir ebeveyn ölümüyle ilk karşılaşmamdı. Benim yaşımda bir çocuğun babasız kalışı tuhaf, birbirine zıt ama iç içe geçen hisler doğurmuştu içimde. Derin bir acı; onun acısının erişemeyeceğim, dokunamayacağım kadar yukarılarda olmasının verdiği garip bir çaresizlik ve ne yapacağını bilememe hali; ilk kez karşılaştığım bu durumu kendi babamla tecrübe etmiyor olmanın verdiği bir şanslı olma hissi; benden ne farkı olduğunu anlayamadığım arkadaşımdan daha şanslı olmanın doğurduğu bir mahcubiyet... Bu yaşa gelirken yolda düşürdüğüm başka küçük hisler de vardır muhakkak. O günden sonra hep bir tedirginlikle, başkasının canını acıtır korkusuyla gizliden sevdim babamı. Şakalar Kraliçesi'ni ve on iki yaşında annesinin ölümünün onda bıraktığı hislerle boğuşan Sasha'yı okurken o günü hatırladım sıkça. Yazarın anlatım tercihleri ve çocuk ve ergen psikolojisi konusundaki uzmanlığının hikâyeyi boğmadan metne yansıtılmış olması, karakterlerin sağlamlığı ama en çok da on iki yaşındaki bir çocuğun iç dünyasını yansıtmadaki başarısı, kitabı benim için özel bir yere koydu. Elbette kaç yaşında olursa olsun her bireyin duygularını yaşama, sorunlarıyla başa çıkma biçimleri farklılık gösterir. Bu da tekil bir hikâye. Ancak duygularını dışa vurmakta zorlanan gençlerin ve hayatta yolları bu gençlerle kesişen yetişkinlerin kitaptan öğrenebilecekleri şeyler olduğunu düşünüyorum. Aslında son derece ağır gibi görünen bir konuyu, bir çocuğun yas sürecini ele alan roman okurun kalbini hiç ağırlaştırmıyor ve hatta üzerinden epey bir yük alınmış gibi hissettiriyor. Şöyle bir bakmak için elime almıştım, yarılamışım. Hızlı akan kurgusuyla, tertemiz çevirisiyle bir günde bitirebileceğiniz bir kitap.

Bir oturuşta bitecek, minimal öykülerden oluşan, ağızda hoş bir tat, zihinde düşünce tohumları bırakan bir kitap. Birer fotoğraf karesi hissi veren imgelerin yer aldığı ikinci kısmı bilhassa sevdim. “Bir kaynağın başında su içmek için bardak bekleyen biri” ise favorim oldu. ••••••• #kitap #kitaplar #k #kitapkurdu #bookstagram #kitaptavsiyesi #edebiyat #book #kitapsevgisi #kitapkokusu #kitapsever #kitapokumak #kitapal #okudumbitti #books #okumak #kitaplariyikivar

Konusu ve anlatım tekniğiyle hızla okunabilen, okuru içine çeken bir roman Çöplük. Her ne kadar karakterlerinin yaşı itibariyle gençlik romanı olarak geçse de aslında bir yanıyla da oldukça siyasi bir yanı olan ve ne yazık ki yabancısı olmadığımız bir hikâye anlatan Çöplük, farklı karakterlerin anlatımıyla bir yapboz gibi tamamlanıyor ve eğer vaktiniz varsa bir oturuşta bitebilecek akıcılıkta seyrediyor. Benim için son dönemin keyifli okumalarından biriydi.

Serinin ilk iki kitabını okuyalı olmuştu biraz ama bunu bekletmiştim. Bazen oluyor öyle, bir şey bitmesin diye son parçasını bırakıyor insan. Pippi’den ayrılmaya da bir süre hazır olamadım. Fakat onu yarım bırakmaya da dayanamadım. Bitirdikten sonra da hatırladım ki, bazı kitaplar, bazı karakterler bitkiler gibidir. Bittiği yerde okuyanın kalbine/zihnine bir tohum düşürüyor ve hiç bitmemeyi garantiliyor. Pippi Uzunçorap onlardandı. Okundukça ormana dönüşeceklerden...

Ormanın kıyısındaki bir çiftlikte başlayan, her öyküde adım adım hayvanların tarafına doğru ilerleyen bir anlatı bu. Yayınevi öykü demiş olsa da yüz kişiye okutup türünü söylemesini isteseniz, yarısından fazlasının roman olarak görmesi daha olası. Bütün metinlerin birbiriyle sağlam bir bağı var ve bütünden bir dilimi çıkarsanız, hissedebilirsiniz eksikliğini. Dili akıcı denemez ama yazarın da akıcı yazmak gibi bir derdi yok. Akmaması, boğaza takılması gerekiyor zira. Tam da bu nedenle, doğru zamanda okunması elzem. Ben üçüncü denemede tutturdum.

Her Yerde Kan Var, fuar öncesi meyve vermesiyle tanınan Ayşe Kulin’in son mahsülü. 30 Mayıs 1876’da başlayan roman 15 gün içinde ve birkaç mekânda geçiyor. 32. Osmanlı padişahı Abdülaziz’in tahttan indirilerek yerine V. Murat’ın geçirilmesini takip eden günlerde yaşanan gelişmeleri anlatıyor kısa bir özetle. Bu hesaba biraz aşina olanların kolaylıkla fark edeceği gibi pek Kulin hayranı sayılmam ve kitaplarını da genellikle gerçekten fırsat bulursam okurum. Bu kitabı da istisna değil, ancak hakkını teslim etmeliyim ki Tutsak Güneş ve Kanadı Kırık Kuşlar ile karşılaştırıldığında, Her Yerde Kan Var, bir başyapıt gibi parlıyor. Ama yalnızca bu karşılaştırmayı yaptığınızda:) Bahsi geçen diğer kitaplarına göre çok daha derli toplu, yazım yanlışlarının ve düşük cümlelerin çok daha az göze battığı bir çalışma olmuş. Her bölümün farklı bir karakterin gözünden anlatılması hoş bir genişlik katmış. Ancak bu bölümlerin olaylar açısından istenen farklılığı sağlasa da anlatım açısından farklı karakterlerin ağzından gibi durmadığını, toplumun her kademesinden insanın benzer bir kelime dağarcığı ve benzer bir üslupla konuşmasının müstehzi bir gülümsemeye sebep olduğunu da belirtmezsem taş olurum. Bunun dışında benim kanaatim, bu anlatının niyet ettiği şeyi tam manasıyla yapamadığı yönünde. Tarihsel bir dönem hikâye edilmek istenmiş, bu bir dereceye kadar yapılmış da ancak “tarihi hakikatler”e sımsıkı tutunmasından dolayı kıyıdan çok da uzaklaşamamış ve popüler bir tarih anlatısı ile roman arasında bir yerde kalmış. Kitabın sonunda kitapta bahsi geçen karakterlerden yalnızca ikisinin kurgusal olduğundan bahsediyor yazar. Ben kitabı okurken açıkçası en çok yazarın kurgusal karakterlerinden “Halil”in peşine takılmak istedim. Çünkü bir hikâye, tarihsel bir anlatının aksine bir gizem ve bu gizemin çözüleceğine dair bir umut ışığı gerektirir. Bu malzemeler hikâyenin içinde en çok Halil’de vardı. Belki de dönüp dönüp eski kitaplarının hikâyelerine yeni ek binalar yapmayı seven yazarımız, buna da bir spin-off yapar ve Her Yerde Kan Var: Halil’in Yolu ile karşımıza çıkar, kim bilir.:)

Bu sene buralarda pek aktif olamasam da epey bir kitap okudum. Kimini çok sevdim, kimi pek iz bırakmadan geçip gitti, kimi âdeta öfke uyandırdı bende. Uzun zamandır okumamıştım, şu ana kadar pek bir kitabını beğenmişliğim olmamasına rağmen neden bunu kendime yapıyorum bilmem ama, bir de Ayşe Kulin’in son kitabını okuyayım dedim. Henüz başlarındayım. Sizin de var mı böyle tarzınız çok uyuşmadığı halde her nedense okumaya devam ettiğiniz yazarlar? #everestyayınları #ayşekulin #heryerdekanvar . . . #bookstagram #bookworm #instabook #instakitap #okumakgüzeldir #bookaddict #bookporn #okuyorum #reading #okumahalleri #kitaplayasamak #kitapsevgisi #neokudum #book #bookphotography #kitap #bookneed #booklover #booknerd #kitapokuyorum #bookaholic #bibliophile #bookshelf #booklove #igreads #kitaplariyikivar

Bazı kitaplar, meyveler gibi. Bir zamanları oluyor, ondan umduğunuz tadı alabilmek için sabretmeniz gerekiyor. Ham iken koparırsanız dalından, kekremsi bir tat bırakıyor ağzınızda. Muhabbet kuramıyorsunuz. Belki bazı kitaplar için bu risk alınabilir “, çünkü zaten her bahçede bulabileceğiniz, birinden olmazsa diğerinden tat alarak nefsinizi köreltebileceğiniz meyvelerdir onlar ama Karamazov Kardeşler kesinlikle onlardan değil. O sabra, o doğru ânı bekleyişe değer. Ben kitabı 2008’de almışım. Tam 11 yıl sonra okudum. Ne vakit canım çekse okumayı, hakkını veremeyeceğimi, hakkımı alamayacağımı hissettim, beklemeye devam ettim. İyi ki beklemişim. Böylesi bir keyfi yaşamak mümkün olmayabilirdi yoksa. Tabii bazen böyle bir okuma keyfi, insanda geç kalmışlık hissi de doğuruyor. “Keşke daha önce deneseymişim”ler havada uçuşuyor. Oysa zaman, çok da keşkesi olan bir şey değil. Bizim idrakimizi aşıyor ama her şey tam zamanında oluyor.

Her şeyin seyirlik olduğu bu çağda, artık acı bile dokunamıyor kalplere. Bizi insan tutmaya yarayacak son daldı oysa acı. Acımıza dokunulduğunda, yahut biz dokunduğumuzda bir başkasının acısına, insan olacaktır. Ama çekirdek çitleyerek seyrettiğimiz, hatta arsızlaşıp hak talep ettiğimiz bir eğlenceye dönüştü. Beni Kör Kuyularda, insanı arada, belirsiz bir noktada bırakan kitaplardan. Bir yanıyla çok gerçek, bir yanıyla gerçekleşememiş gibi eksik ama bir yandan da o eksiğin hatadan ziyade bir tercih olmasının verdiği, “neden acaba?” hissi... Ortalama iki oturuşta biten, okurken dil lezzeti tattırmasıyla “ohh be!” dedirten...

Bazen olur öyle. Hepimize olur. Görünüşte her şey aynıdır da bir sabah uyandığımızda, derinlerde bir şeyler değişmiştir. Kendimizi birden masumiyetimizi ispat için çırpınırken buluruz. Üstelik neyle suçlandığımızı bile bilmiyorken. En olası seçenek iftiradır da kim hangi konuda ne diyerek iftira attı da insanların bakışlarında yargılanmaya başladık bilemeyiz. Bana kalırsa bir ruh halinin romanı Dava. Okurken acıyarak hatırladığımız. Ancak hatırlayanların, hatırlayacak şeyi olanların seveceği, kalanının anlamaya çalışıp saçma bulacağı... İlk minitap deneyimimdi aynı zamanda. Sevdim. Devam ederim.

“Bana göre bu nezaketi kavrayabilmek çok çok zayıf bir sesi duymaya çalışmak gibi. Ama sen bu zayıf sesi hiç durmaksızın tekrar ettin, ta ki ben bile farkına varana kadar.” Kitabın sonlarına doğru böyle diyor karakterlerden biri yazdığı bir mektupta. Kitabı güzel bulmak için çok sebebim var. Ama bu... bu, belki de kendi yaşamımda denk geldiği nokta nedeniyle, kitabı özel kılıyor benim için. Bazen olur ya hani, ne yapacağınızı bir türlü kestiremediğiniz, öfkenin ve egonun sizi fırsattan istifade yavaş yavaş ele geçirmek için hareketlenmeye başladığı, anlayışsızlığa, kabalığa ve hatta zorbalığa maruz kala kala tek çareniz aynı üslupla cevap vermekmiş gibi görünen anlar vardır. Kendinize yakıştıramadığınız tavırlar içine girmek üzeresinizdir, istemeyerek ama deva olacağına inanarak. Öyle değildir ama, asla öyle olmaz. O sese kulak verdiğinizde, yalnızca kaba/anlayışız/zorba biri olursunuz siz de. Sizi üzenler gibi... Derslerini vermek zannedersiniz bunu ama ders, verilebilen bir şey değildir aslında, alınır yalnızca. Tüm bunları unutacak noktaya geldiğiniz bir anda işte, bir kitapta bu satırlar çıkıyorsa karşınıza, o kitap özeldir. Size özünüzü hatırlatmıştır çünkü. Bir hikâye, bir kurgu, aslında hiç varolmamış karakterler, gerçek bir yaşama müdahele etmiştir. İyi ki... Biri eninde sonunda farkına varır mı bilmiyorum ama birinin duyma ihtimali bile, içimizdeki zayıf sesleri durmaksızın tekrar etmeye değer.