تکنوشت‌های یک دندانپزشک-۶ به خودم بدهکارم و ‌می‌ترسم این بدهی روز به روز بیشتر شود و بعد ندانم جواب طلبکاری که در آینه نشسته و با چشم‌های خسته نگاهم می‌کند را چه باید داد. طلبکاری که هر جا می‌روم هست و در چشم‌هایم زندگی می‌کند. بسیار خوشی به خودم بدهکارم. واقعا دندانپزشکی را دوست دارم. کمک به ریشه‌کن کردن دردی که گاهی سر آدم را تا مرز انفجار پیش می‌برد، همیشه برایم مقدس بوده. رسالت من در این دنیا خنده دیگران است. اما گاهی فراموش می‌کنم که قدر یک خوشی کوچک - مثل لذت بردن از چند قاشق غذا بدون فکر صف انتظار- به خودم فرصت بدهم. گاهی شب‌ها فکر می‌کنم رهای در آینه کاش به این خستگی نباشد. به ویژه که در چشمان رهای در آینه سام و یاس را می‌بینم که شایسته خوشی‌های بیشتری در زندگی بوده‌اند. این ماجرای من دغدغه بسیاری از مادران شاغل است. زنانی که باید دو سنگر را با هم حفظ کنند و برآمدن از پس این دشواری، به زبان ساده می‌آید. دلم برای خوشی‌های کوچک تنگ شده. همیشه خنده‌هایم را نوشته‌ام و چه کنم که امروز کمی غر دارم. به رهای در آینه قول داده‌ام بیشتر بخندم و امیدوارم به فکر خوشی‌های کوچک زندگی‌ هم باشیم. یک حبه لبخند برای من کنار بگذارید. یک باغچه گل خنده برایتان کاشته‌ام. #رهارادفر پ.ن۱: کاش خوشی‌های کوچک‌‌تان را برایم بنویسید. پ.ن۲: تک‌نوشت‌هایم جستارهایی شخصی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات روزانه با شما و به نوعی یادآوری مشکلات و مرور درمان‌های رایج دندان است. امیدوارم مرور این ماجراها شما را از دردهای دندان دور بدارد و خنده‌هایتان را بادوام‌تر کند.

برای خنده‌های سرما زده‌ات هر شب بهانه می‌بافم؛ یک رج از تار آرزوهایم، یک رج از پود خاطره‌ها. بعد بهانه را این دست آن دست می‌کنم، که آرام، برشانه خستگی‌هایت بیاندازم؛ تا گرم‌تر از همیشه بخندی. وآنقدر بهانه می‌بافم، که آخر کمر سرما بشکند؛ و دروازه خنده‌هایت، به نور و مهر گشوده شود. و خانه‌مان، از خنده، خورشید شود. خنده‌هایت را دوست دارم؛ و حتی برای خنده‌های بی‌بهانه‌ات هر شب دست به آسمان دراز می‌کنم؛ هرچند خوش دارم: «بهانه تمام خنده‌هایت باشم.» بابهانه و بی‌بهانه، مشتاق خنده‌های تو ام؛ بیشتر بخند! #رهارادفر

تو پیامبر خانه‌‌ی منی، دستهایت را از موسی امانت داشتی نفست را از مسیح... و کلمه‌هایت را از محمد... تو پیامبر منی و من معجزه‌ات را وقتی دیدم که ناگفته‌ها را از نگاهم خواندی و برایش نسخه‌ای تجویز کردی ... من رهایم ... رهایی که به او پرزدن را یاد دادی و‌ گفتی این تو‌ و‌این آسمان.. بپر... فرصت پرواز کم است و بعد به قلبت اشاره کردی و‌ گفتی : اینجا لانه‌ی توست ... هر وقت خسته شدی ،زخمی شدی ،باران و تگرگ اذیتت کرد به لانه برگرد... دست من بود روی کیک تولدت یک تکه ماه می‌آوردم که آرزوهایت را فوت کنی،... تولدت مبارک ❤️ ◦

تکنوشت‌های یک دندانپزشک - ۵ در بسیار از امور زندگی مسائل آنقدر بدیهی و ساده هستند که از آنها غافل می‌شویم. همین نگذاشتن نان داغ در کیسه پلاستیکی؛ چیزی ساده و دم دستی است که با وجود توصیه‌های بسیار و راه‌حل های ساده، همین امروز کنار صف نانوایی دقت کردم از هر دو نفر، یکی به آن بی‌توجه بود. نخ دندان هم همین است. مثلا فکر می‌کنیم چون دندان‌هایمان کامپوزیت شده نیازی به رسیدگی‌های معمول نیست؛ در حالیکه در چنین مواردی نیاز به استفاده از نخ دندان بیشتر می‌شود. چرا که به واسطه این عمل‌ها و به دلیل استفاده از پروتز، روکش و ... تغییراتی در سطح دندان به وجود می‌آید که با ایجاد فضاهای خالی، بستر مناسبی برای تجمع پلاک‌های میکروبی فراهم می‌کند. برای اینکه بیشتر بترسید و جدی‌تر بگیرید باید بگویم اگر مثلا بیماری که ایمپلنت کرده، در توجه به بهداشت دهان و دندان تنبلی کند و به جناب نخ دندان بی‌‌توجه باشد، ممکن است لثه‌هایش تحلیل بروند و به قول مریم: این بده!😉 نخ دندان را بهتر است بعد از هر وعده غذایی با حوصله و دقت بین دندان بکشید و سعی کنید در فاصله بین دندان تا لثه این کار را ادامه دهید تا لثه نیز به خوبی پاک شود. اگر بعد از هر وعده هم فرصت نکردید قبل از خواب سراغش بروید. یادآوریش خالی از لطف نیست که با کاهش ترشح بزاق هنگام خواب در صورت تجمع پلاک میکروبی در بین دندان‌ها بیشترین میزان آسیب رسانی به دندان و لثه در کمین است. اگر سوالی مانده که پاسخ نداده‌ام، حتما بپرسید؛ پاسخ‌ها را استوری می‌کنم تا همه عزیزان استفاده کنند. خنده‌هایتان بی‌بهانه🤗 #رهارادفر پ.ن۱: تک‌نوشت‌هایم جستارهایی شخصی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات روزانه با شما و به نوعی یادآوری مشکلات و مرور درمان‌های رایج دندان است. امیدوارم مرور این ماجراها شما را از دردهای دندان دور بدارد و خنده‌هایتان را بادوام‌تر کند. پ.ن۲: خوشحال میشم اگر تجربیات ارزشمند خودتون رو با من و دیگر دوستان زیر این پست به اشتراک بگذارین.

باید مادر می‌شدم تا بفهمم وقتی می‌گویی نگرانم شده‌ای یعنی در دل و جانت چه گذشته؛ و چه خوب که مادر شدم و عشق آنگونه که در نگاه نگران و لبخند بی‌بهانه تو بود، نصیبم شد. چه خوب که مادر شدم تا مزه نگرانی و شوق بوسه و آغوش فرزندانم را بچشم؛ چه خوب که عشق را آنطور که مادر به فرزند و فرزندی به مادر دارد با تمام وجود لمس کردم. در این زمانه دل نگرانی‌های بسیار و جهان فاصله‌ها چیزی بیش از این عشق برایمان نمانده! عشقی چنین همیشگی و بی‌آلایش نصیبتان باد. هر روز روز مادرم است. روز مادر مبارکمان. #رهارادفر #مادر #روزمادر #زن #ر‌وز_زن #عشق #مادرانه

تکنوشت‌های یک دندانپزشک -۴ سپیده جان دیر باوره! می‌پرسه: «پس چرا از بچگی به ما گفتن مسواک، مسواک، مسواک؟» سری تکون می‌دم و میگم: «من هم نگفتم مسواک نزنین؛ گفتم نخ دندون ۷۰ درصد نقش موثرتری از مسواک داره.» بدون اینکه بخوام نقش مسواک رو نادیده بگیرم باید بگم بخشی از کار مسواک رو بزاق دهان انجام می‌ده. انتی باکتری‌های موجود در بزاق زحمت رفع آلودگی‌های سطح دندان رو می‌کشن. اما زورشون به لابلای دندان‌ها نمی‌رسه. این درست همونجاییه که برس مسواک هم بهش کاری نداره. دقیقا همینجاست که جناب نخ دندان باید به دادمون برسه. فضاهای بین دندانی محل مناسبی برای تجمع پلاک میکروبی هستن و بیشتر پوسیدگی‌های دندان از این فضا شروع میشه. جایی که نه به راحتی در دسترسه و نه در دید ما قرار داره. جالب اینکه این نوع پوسیدگی حتی در معاینات معمول کلینیکی هم قابل مشاهده نیست و برای تشخیص‌شون به رادیوگرافی نیازه. یعنی زمانی که دیگه کار از کار گذشته متوجهشون میشیم. این پیشگیری ساده شما رو از خیلی آسیب‌های دندان دور نگه می‌داره. پس باز باید تکرار کنم:« این جناب نخ دندون رو جدی بگیرین؛ باشد که دندون درد نگیرین.» لبتون خندون و دلتون شاد. #رهارادفر پ.ن۱: تک‌نوشت‌هایم جستارهایی شخصی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات روزانه با شما و به نوعی یادآوری مشکلات و مرور درمان‌های رایج دندان است. امیدوارم مرور این ماجراها شما را از دردهای دندان دور بدارد و خنده‌هایتان را بادوام‌تر کند. پ.ن۲: خوشحال می‌شوم من رو از تجربیات مشابه خودتون بهره‌مند کنید.

تکنوشت‌های یک دندانپزشک-۳ ایشون جناب نخ دندون هستن! خانم لام محترم جوری که من نفهمم به توصیه تکراری من پوزخند می‌زنه و من هم به روی خودم نمیارم که تو آینه دیدمش. تکرار می‌کنم: « از توجهتون به ایشون ضرر که نمی‌کنین، هیچ؛ سود فراوان هم می‌برین.» جوری که انگار یه بازاریابِ محصولی غیرضروری رو از سر باز می‌کنه، شونه بالا می‌اندازه. حتما با خودش هم فکر می‌کنه این خانم دندانپزشک چرا باید نون خودش رو آجر کنه و گمانم باور نمی‌کنه هیچ پزشک و دندانپزشکی درد و مریضی مردم رو طلب نمی‌کنه. به هر حال معلومه حرفم رو جدی نمی‌گیره. اما برای خانم لام عزیز و خیلی‌ها که باورشون نمی‌شه مثل همیشه تکرار می‌کنم این جناب نخ دندون رو جدی بگیرین؛ خیلی بیشتر از مسواک. توجه به بهداشت دهان و دندان نه تنها تو سلامتی و بهداشت فردی موثره، که در تعاملات اجتماعی هم راهگشاست. باز هم از این جناب براتون خواهم گفت. جان لبخندتون جدی بگیرین. #رهارادفر پ.ن۱: تک‌نوشت‌هایم جستارهایی شخصی برای به اشتراک گذاشتن تجربیات روزانه با شما و به نوعی یادآوری مشکلات و مرور درمان‌های رایج دندان است. امیدوارم مرور این ماجراها شما را از دردهای دندان دور بدارد و خنده‌هایتان را بادوام‌تر کند. پ.ن۲: خوشحال می‌شوم تجربیات خودتان درباره موضوع را با من به اشتراک بگذارید.

موهاش خورشیده؛ اما قلب برکه خانم ما یه دریاست. از هفته پیش که نقاشی قشنگش رو برام فرستاد تا امروز که بالاخره با تاب دادن زلف طلاییش، خورشید رو به خونه لبخند آورد، بی‌تاب بودم که زودتر ببینمش و محکم بغلش کنم. بچه‌ها عشق رو خیلی خالص بروز می‌دن؛ هر کدوم به سبک خودشون. حالا که این دروازه مهربونی به روم باز شده، سر از پا نمی‌شناسم و سراسر وجودم شوقه. مرسی برکه عزیزم که با قلب بزرگت روز من رو ساختی. با خنده قدرشناس موهبت‌های زندگی باشیم. #رهارادفر

کاش می‌شد خنده رو نگه داشت. کردش تو شیشه و گذاشت تو یخچال. یا دونه‌هاش رو جمع کرد و با احتیاط چید گوشه گاوصندوق. چمی‌دونم؛ یا مثل ماهی نمک‌سودش کرد. یه جور که هر وقت از خستگی کم آوردی؛ هر وقت هیچی تو دنیا نخندوندت؛ بری یه لیوان ازش سر بکشی؛ یا چند تا دونه‌اش رو کنار فنجون چای بذاری با هر قلوپ، یه حبه لبخند هم نوش کنی. دوست دارم از خنده‌هام به بقیه هم سهمی برسه و اگر شد از خنده بقیه سهمی ببرم. دوست دارم به بقیه خنده تعارف کنم. حتی وقتی از خستگی یا فشار کار روزانه حس و حال خنده برای خودم نمونده. کاش منبع خندیدن هم باشیم. #رهارادفر

هرگاه فقدانی را تجربه می‌کنم و هر بار سوگ چادر سیاهش را روی خنده‌هایم می‌کشد، تا نور شادی را از من بدزدد، خود را پیشاروی آزمونی تازه می‌بینم. در هر رویاروی باید فنی تازه یاد بگیرم که زورم به او برسد و بتوانم روشنایی زندگی را بر این سیاهی بتابانم و هر بار بیش از پیش مطمئن می‌شوم که تنهایی زورم نمی‌رسد. در مسیر زندگی چه خوش و چه ناخوش همراهان ما تاثیر شگرفی دارند و می‌دانم امروز هم جز این همراهی سلاحی برابر اندوه ندارم. هر رفتنی که دیدم بیشتر فهمیدم باید قدر همراهانم را بدانم و قدردان زندگی باشم. گرچه این رنج‌ها خط‌های عمیقی بر صورت می‌اندازد، همراهی عزیزان و شوق زیستن در کنارشان چراغی را درون قلب روشن نگه می‌دارد که گنج عشق است. «برونم جمله رنج و اندرون گنج» برایتان عشق و همراهانی به همین خوبی آرزو می‌کنم. دلم به خنده‌هایتان خوش است که: « گل خندان که نخندد، چه کند؟» #رهارادفر پ.ن: در سوگ عزیزی🖤 پ.ن: تک مصرع‌ها از دیوان شمس مولانای جان است.

تکنوشت‌های یک دندانپزشک -۲ این فرشته کوچولو همتاست؛ مثل آبنبات عسلی می‌مونه. مثل یه قهرمان اومده بود یواشکی از پدرش مراقبت کنه؛ چون خودش تجربه خوشی از دندانپزشکی نداشت و مطمئن بود پدرش به کمک اون نیاز پیدا می‌کنه. البته خیلی طول نکشید که توی خونه لبخند لباش به خنده باز بشه و بلبل زبونی و دلبریش رو شروع کنه. می‌گه از اینکه دندان‌هاش رو کشیدن ناراحته. برای خیلی از بچه‌ها دندانپزشکی تجربه ناخوشایندیه. شاید چون خیلی وقت‌ها مراجعه به دندانپزشک در مرحله بحرانیه؛ مرحله‌ای که مجبوریم دست به مته و انبر شیم. یادمون باشه توجه به دندان‌های شیری به اندازه دندان‌های دائمی مهمه. چون از یه طرف عفونت و پوسیدگی اون‌ها به جوانه‌های دندان‌های دائمی آسیب می‌زنه و از طرف دیگه از دست دادن زودتر از موعدشون باعث اشغال جای اونها با دندان‌های دیگه میشه و واویلا از بهم ریختگی دندان‌ها. این یکی از دلایلیه که تو بزرگسالی نیاز به ارتودنسی رو به وجود میاره. همتا حالا دوست کوچولوی خندان منه. دوست ندارم فقط وقتی دندونش درد می‌کنه یاد من باشه؛ چون برای من مثل یاس خودم می‌مونه و هیچ دلم نمی‌خواد درد کشیدنش رو ببینم. می‌دونم نمیشه بچه‌ها رو از شکلات خوردن واداشت؛ اما میشه کنار لذت بردن از این خوشی‌های شیرین، مراقبت از دندان رو هم بهشون یادآور شد تا لباشون همیشه خندون بمونه. تو خنده‌ها یادتون هستم؛ تو خنده‌ها یاد من باشین. 😉 #رهارادفر #دندان_شیری #دندانپزشک #دندان_کودکان #دندان_درد #شکلات #جستار #ناداستان #رسیدگی #مراقبت #پیشگیری

باد سرد زمستان تن عریان کوچه را لرازند؛ من با واژه‌های رعشه گرفته‌ام، تمام راه را دویده‌ام؛ بلکه گرمای خانه نجاتم باشد. از چند و نیم خیابان ساکت وز هزار و صد آشوب، گذشته‌ام و امید روشنی بخش راهم بوده؛ دروغ چرا؟ دلم می‌خواهد دی را، مثل اردیبهشت دوست بدارم؛ اما تقصیر من نیست که شعله شومینه، زور خورشید را ندارد. برگ‌های زمستانی تقویم را به باد می‌سپارم و این سوی شب‌های طولانی، به گام‌های بلند بهار می‌اندیشم که با افسون‌های سبز و صورتی افسوس‌های سرد و سفید را از روی شهر می‌پرانند. #رهارادفر #خانه #زمستان #سرما #دی #اردیبهشت #افسون #شهر #آشوب #واژه #رعشه #باد #سکوت